روشا نوری از بهشت

این قدر روزهای آخر اسفند جذاب هست که اصلا نمی تونم رو کاری تمرکز کنم، انگار یک عالمه رنگ و بوی جذاب هست که باید برم نوش جان کنم که اصلا نمی تونم بشینم خونه یا تو محل کارم پشت کامپیوتر و لبتاب هدر بدم!!! اینقدر همه چیز سر ذوقم می یاره که یادم می ره اصلا هنوز کارهای خونه تموم نشده و خرید هم نکردم... نگاهم عوض شد... با یک زمین خوردن که البته کمی شدید بود... روهان داشت بالا می آورد که ورش داشتم ببرمش تو حمام و وسط کار باز هم بالا آورد و من بچه در بغل پایم پیچ خورد و خیلی شدید به دیوار خوردم و سرم خونن آمد و دستم حسابی کوفته شد... تا اینجا بگم شکر خدا که یادم نره می تونست اتفاق های خیلی خیلی بدتر بیافته و من الان اینجا نبودم... برای یک لحظه ...

یکی از دعاهای مشهور در تعقیبات کلیه نمازها به کلمه رضیت بالله شروع میشه! یعنی من از خدایم راضی ام... واقعا راضی هستیم؟ واقعا با هر خراش دست و پا آه از نهادمان بالا نمی رود؟ با هر ریالی که بر قیمت ها افزوده می شود شکایت را به عالم و آدم نمی بریم؟؟ این روزها انگار راضی بودن خیلی سخت شده، انگار قبلا همه خیلی بهتر از ما زندگی کرده اند انگار همه در کل دنیا خیلی بهتر از ما زندگی می کنند، انگار خدا مارا تنبیه کرده و دارد به زجر کشیدن ما می خندد!! راستش من هم زمانی راضی نبودم، نه از خودم، نه از همسرم نه حتی از فرزندم، نه از کشور نه از زمان متولد شدنم کلا از هیچ چیز راضی نبودم و این ناراضی بودن خیلی هم برایم کلاس داشت و احساس بهتر و فهیم تر بودن ا...